گاه لاف از آشنایی می زنیم

گه غمش را مرحبایی می زنیم

همچو چنگ از پردهٔ دل زار زار

در ره عشقش نوایی می زنیم

از دم ما می بسوزد عالمی

آخر این دم ما ز جایی می زنیم

ما مسیم و این نفس های به درد

بر امید کیمیایی می زنیم

روز و شب بر درگه سلطان جان

تا ابد کوس وفایی می زنیم

پادشاهانیم و ما را ملک نیست

لاجرم دم با گدایی می زنیم

ما چو بیکاریم کار افتاده را

بر طریق عشق رایی می زنیم

خوان کشیدیم و دری کردیم باز

سالکان را الصلایی می زنیم

نیستان را قوت هستی می دهیم

خویش بینان را قفایی می زنیم

اندرین دریا که عالم غرق اوست

بی دل و جان دست و پایی می زنیم

ماجرای عشق از عطار جو

تا نفس از ماجرایی می زنیم